Rood, blauw, wit, glanzend, a- symmetrisch geknipt is het kapsel dat in de schijnwerpers staat voor vandaag en alles behalve streetwear is (of wordt deze term alleen voor kleding gebruikt? Ik ben duidelijk niet thuis in de wereld van ‘fashion’) Het hoofd eronder kijkt wat bedenkelijk, maar goed gemutst, terwijl de make- up’er een kubistische abstract painting over zijn gelaatstrekken heen schildert. Hans, de dirigent van vandaag, beweegt met zijn stokje en er wordt muziek gemaakt… naja, maar dan net even anders. Hij maakt foto’s, Hans.

[read more=”Read more” less=”Read less”]

Toch voelt het vergelijkbaar, terwijl de lichten op de juiste plek worden neergezet, uitgetest en nog een keer uitgetest, de styling wordt aangepast en make- up wordt bijgewerkt, waarna alles samen komt en harmonie ontstaat. ‘Kan iemand dat jasje links even recht trekken… zijn neus glimt… graag wat wind van rechts… meer beweging heb ik nodig… in de camera kijken met nonchalance graag…’ en klik, klik, klik, klik…. tot in het oneindige, totdat het perfecte beeld erbij zit en Photoshop erop losgelaten kan worden.

De attributen van de vorige shoot staan uit te drogen onder de trap. De treden lijken hangende sculpturen die robuust en minimalistisch steeds een stapje hoger het vertrek in wijzen. Hans heeft een ‘maagd Maria’ geschoten, vrij werk, intens, krachtig, gevaarlijk bijna, maar prachtig en de overblijfselen daarvan, de roze rozen die nu hun kop laten hangen zijn het enige tastbare nog aanwezig. Ik houd me bezig met deze restanten en kan niet nalaten na te denken over de vergankelijkheid ervan. Hans gelooft in de kracht van de mensen om hem heen. Hij wil ze samenbrengen, het één plus één is drie principe hanteren. Het is een kwestie van niet teveel tijd overheen laten gaan, denk ik. Alhoewel de fase na de bloei ook fascinerend is, mooi op een melancholische wijze. De tijd laat karakteristieke sporen achter, misschien juist wel de moeite van het wachten waard… [/read]