In loving memory of Erna de Vries

Soms krijgt een beeld pas betekenis, nadat het gemaakt is en bij dit werk is daar sprake van. Thuis kwam de tekening al mijmerend tot me en zo ook de titel, al voelde ik meteen iets bijzonders ervan uitgaan. Iets hoopvols, een licht wat zich vanuit het beeld uitbreidde en daardoor in Photoshop mij bepaalde keuzes heeft laten maken qua kleur en uitstraling.

[read more=”Read more” less=”Read less”]

Mijn vriend zag ‘de Messenger from the Sun’ en keek verrast op. Het deed hem denken aan een beeld bij zijn tante in huis. Een tekening die ooit automatisch tekenend (via een medium) tot stand was gekomen en een speciale betekenis voor haar had. Toen ik bij haar op bezoek was en dit verhaal deed, moesten we beide eerlijk bekennen dat de uitstraling toch wel heel anders was en de gelijkenis slechts in een paar kleine details zaten, maar vanaf dat moment kon ik dit werk niet meer los koppelen van haar. Het bleek ineens te kloppen, de verbinding.

Een brede hartelijke grijns komt me tegemoet en haar ogen twinkelen. Dat doen ze altijd een beetje, een kinderlijke ondeugd, die haar nu ze niet meer kind is toch is bij gebleven. Hoe het met me gaat? Warmte en aandacht is wat ik van haar ontvang en een stukje tijd. Ze weet altijd een persoonlijk antwoord uit me los te krijgen, waarna ze me met open blik aankijkt en soms knikt, soms eenvoudigweg lacht. Ze ziet iets meer dan anderen en weet vaak in korte uitspraken je net even dat zetje te geven die je nodig had of de bevestiging waar je naar zocht. Altijd positief verpakt en voorzien van empathie. Kleine schouderklopjes of wegwijzertjes, zo liefdevol aangereikt. Licht, met humor doorspekt, warm en stralend. Zo raakt ze je aan, net als de zon doet.  Haar aanwezigheid is daardoor blijvend en voor iedereen toegankelijk. [/read]