Het terrein ontvouwt zich voor me, terwijl het ochtendlicht langzaam in kracht toeneemt. Er gebeurt weinig op het moment, het opbouwen heeft eerder plaatsgevonden en één voor één verzamelen zich de mensen op het terrein die een stand hebben op het festival of op andere wijze van toegevoegde waarde zijn. De dauw heeft nog geen mogelijkheid gehad te verdampen, de wolken laten de zon nog niet toe. Maar er hangt wel een mooie warme dag in de lucht, dat is nu al voelbaar. Het is een langzame start, rustig. We stallen onze apparatuur uit voor de shoot later vandaag. Ook wij hebben geen haast, want het is nog lang niet zover. De mooie mensen die de glans zullen verspreiden zodra de camera loopt komen aan gewaaid en nemen een enthousiaste uitgelaten stemming met zich mee. Als je niet beter zou weten, zou je echt denken dat ze hier zijn voor het ongedwongen vieren van een dagje vrij met muziek, de zon als gezelschap, een drankje in de hand en de prachtige omgeving waarbinnen het geheel plaatsvind. Lief is precies wat het is. Het team heeft creatief gezien een perfecte vertaalslag gemaakt van de belofte die achter de naam schuilgaat. Prachtige warme, gezellige kleuren, geen ingewikkelde toestanden, diep doordachte thema’s, maar vooral lieflijkheid, aardigheid, gezelligheid. Alsof het geheel bijna spontaan ontstaan is en niet maanden van voorbereiding gevergd hebben.

[read more=”Read more” less=”Read less”]

Een jongen in zijn onderbroek staat kabaal te maken voor tien. Om hem heen staan dames met krulspelden in hun haar en witte wijdvallende gewaden aan de consternatie te aanschouwen. Iets met was, blijkt uit de witte kleding die uithangt aan een lange lijn en door de wind heen en weer wappert alsof het danst op de muziek die op de achtergrond klinkt. Het is een rare gewaarwording en ik zou last hebben van plaatsvervangende schaamte als dit niet al de derde keer was geweest dat ik dezelfde ruzie heb mogen aanhoren in een uur tijd. Exact dezelfde woorden worden zelfs gebruikt en door de nadruk waarmee deze gebruikt worden blijkt ook snel voor net aankomend publiek dat het hier om een gespeeld conflict gaat. Een sketchje dat keer op keer opgevoerd wordt en bedoeld is om mensen die passeren voor even uit hun gemoedelijke ‘we zijn zo lekker weg’- gevoel te halen. Het waarom kan ik niet achterhalen, omdat ik niet wil blijven hangen in dit gevoel en steeds voordat de clou zich openbaart alweer ergens anders op het terrein te vinden ben. Zin om het ze te vragen ook niet, omdat het zomaar kan zijn dat ik dan deel van de sketch uit ga maken. Daar zie ik ze wel voor aan, deze groep theater makende, wit geklede jongens en meisjes. Ik ben niet de enige die er zo over denkt, want ik zie bijna iedereen even schrikken en dan snel doorlopen om in de verte te genieten van de wat minder intense sfeer. Snel een vw busje induiken om met gekke hoedjes op en bijzonder grote brillen op en franjes in het haar gefotografeerd te worden is een optie. Of gewoon lekker in het rulle zand heen en weer bewegen op de heerlijke sound die de dj laat horen met een biertje of jointje in de hand. Een buldog achtige hond met een lange sliert slijm uit zijn bek kijkt me aan, terwijl hij lui met zijn kop op zijn poten van de zon geniet. Hij trekt zich niks aan van de drukte, alsof deze niet bestaat. Een ketting zorgt ervoor dat hij niet lekker aan de snuffel gaat, al ben ik ervan overtuigd dat deze goedzak het niet zomaar op een lopen zou zetten. Even schommelen dan en door twee mooie jongens aangezwengeld worden, terwijl de mechanische boom rondjes draait om zijn eigen as. Mede mogelijk gemaakt door een verfrissend alcoholisch drankje die vorige zomer nog hot was, maar nu alweer verstoten is door de volgende hype. Ja, dan moet je er alles aan doen om de aandacht te trekken en zijn twee mooie mannen die jouw romantisch schommel plezier willen vergroten wel een goed idee.

Aan de waterkant is er een stukje rust te vinden en die neem ik door over het hele terrein heen te turen en de speelsheid van het geheel in me op te nemen. Het is ze gelukt, de sfeer is liefdevol, de mensen aanwezig zijn dat ook. De bedoeling ervan wordt geëerd blijkbaar en vind zijn oorsprong bij een goede programmering. Toch voel ik me lichtelijk verdwaald, alsof ik een sprookjeswereld ingestapt ben, waar ik niet thuis hoor. Het verloren schaapje, zo voel ik me. Het liefdevolle in mij resoneert niet met de omgeving en hoewel ik me staande houd voel ik me niet thuis. Misschien dat het rauwe, het anarchistische in mij wordt aangesproken in zo’n omgeving, maar ik stop het gevoel weg, tover een glimlach op mijn gezicht en wieg mee op de ritmische klanken die uit de speakers komen. Aan de buitenkant zal het niet liggen. Onder de sluier van lieflijkheid verberg ook ik me. [/read]