‘Het is een zooootje!’, roept ze, terwijl ik mijn tassen diverse trappen opsleep en ondertussen denk dat het wel zal meevallen. Dat doet het namelijk altijd. Deze vrouw heeft zo’n eigen stijl, zo’n gevoel voor bijzonder en sfeervol, waardoor haar kamertje me steeds weer verrast. Ik ben het langzaam als een tijdelijke en steeds veranderende installatie gaan zien, die kamers van haar, die ze om de zoveel tijd voorziet van een nieuw uiterlijk. Het is een kunst die ze mij toont door de manier waarop ze al haar favoriete spulletjes ophangt, neerlegt, vastknoopt, uitstalt en dat allemaal op een paar vierkante meter. Alsof er überhaupt zoveel mogelijkheden zijn, maar haar creatieve geest komt steeds weer tot een oplossing en laat mij zien hoe enorm veelzijdig en creatief ze is.

[read more=”Read more” less=”Read less”]

Maar ze is bescheiden en terwijl ik neerplof op haar bankje en de verf en kwasten uitgestald zie voor een canvas die onrustige schimmen laat zien op een wazige, bijna mistige achtergrond, hoor ik haar zeggen dat het niks is waar ik naar kijk. ‘Ik ben gewoon een beetje aan het prutsen…’, roept ze en ondertussen haalt ze snel de kwastjes en verf weg en waaiert ze door de rest van het vertrek heen om de zogenaamde troep uit mijn blikveld te verwijderen. Menig kunstenaar zou willen dat ze dit gepruts op hun naam konden zetten, maar ik weet dat ik haar niet zal kunnen overtuigen van de schoonheid die ik zie overal om me heen waar zij geweest is en haar sporen heeft achter gelaten.

…

Een paar wijntjes in de kroeg, vriend van haar opgepikt, baileytje tussendoor, meer wijntjes thuis, klein hapje eten, babbelen, enorm veel babbelen over eigenlijk alles wel en dan nog wat meer wijntjes. De wijn is de rode draad in onze ontmoetingen, altijd vergezeld van flink diepgaande gespreksstof en een nacht waar maar geen einde aan komt. Sfeervolle kaarsjes, het goede gezelschap en de overmatige consumptie maken me weemoedig. De grote vragen van het leven worden op tafel gegooid, maar de antwoorden zijn te complex. Ik vlieg duidelijk de bocht uit, maar dat heeft ze mij al vaker zien doen. We kunnen veel van elkaar hebben. Even balanceer ik op het randje met mijn verwachtingen van de avond en zoek de grenzen op van het toelaatbare om vervolgens een stap terug te doen en de resterende nacht en beginnende ochtend in handen te geven van deze twee lieve mensen. Aan hen om er een strikje omheen te doen. [/read]