Een sfeervol, knisperig vuurtje verwarmt de net nieuw en warm ingerichte woonkamer van de familie Slavenburg. Zij is in de keuken bezig om ons te voorzien van een kruidenthee, probeert ondertussen haar enorme buik niet een obstakel te laten zijn en hij heeft de pook van de haard in zijn linker hand terwijl hij met zijn andere hand een blikje bier naar zijn mond brengt. Er ontsnapt hem een brede grijns, een hagelwit recht gebit komt eronder tevoorschijn en een aanstekelijke lach schalt door het vertrek. De kleine houdt zijn vaders broekspijp vast en roept steeds ‘papa, papa…’ Papa is net thuis en het kleine ventje wil zich onderdompelen in zijn aandacht. Oma zit in de hoek van de kamer aan de eettafel en laat met een glimlach de dag passeren. Zij mag zich nu even terug trekken, haar oppastaken zitten erop nu beide ouders weer thuis zijn. Het is moeilijk om ergens anders naar te kijken. Papa die onstuimig het ventje door de kamer slingert en de kleine man die vol vertrouwen het uitgiert van het lachen. Mama kijkt toe, met haar hand beschermend op haar buik en ik zie dat ze trots is en gelukkig. Ik adem het geheel in en voel het moment zich nestelen in mij. Voor even ben ik deel van dit gezin en het geluk dat bijna tastbaar in de lucht hangt.